Dus. Ik had bedacht dat het belangrijk is om stil te staan bij stilte. Niet zo slim, want hoe kun je daar nu een artikel over schrijven waarbij niemand in slaap valt? En dan ook nog vlak voor kerst. Dat ging echt niemand lezen.
Dan maar na de kerst en met iets meer context dan alleen maar ‘hou je mond, laat jezelf en mij met rust’.
Lekker ge-kerst? En, of je nu volgas voor de glitters bent gegaan, of voor de 217e keer in je pyjama op de bank Home Alone hebt gekeken: het is weer voorbij. Nu alleen nog even oud en nieuw, en dan kunnen we weer fris aan een nieuw jaar beginnen.
Maar nu nog even niet.
Stilstaan, stil zijn, verstillen … Daar gaan we het eerst over hebben. Of het vooral over niet-hebben, want wat valt er over te zeggen?
BEHALVE DAT HET EEN VAN DE BELANGRIJKSTE VAARDIGHEDEN EVER-OOIT IS?
Zo.
En dat van iemand die veel kon in gezelschap, maar niet haar mond houden. Maar ik kan dus wel weten hoe belachelijk veel stilte oplevert, als het een keer wél lukt. En hoe moeilijk echte stilte …